Luby za klawiaturą: o trudach w zdobywaniu wizy za ocean

Cześć, Luby z tej strony. Słyszałem, że podobno było parę pytań związanych z wyprawą do Kosmetycznej Ziemi Obiecanej po drugiej stronie Atlantyku, gdzie kosmetyki MACa kosztują mniej niż zupki instant, pędzle renomowanych firm rozdają na każdym rogu po dolarze za komplet, a limitowanymi cieniami Urban Decay rzuca się w przechodniów w ramach promocji. Usiądźcie zatem wygodnie i poczytajcie.

źródło
Oooooh saaaaay, can you seeeeeeeee...

Aby uzyskać turystyczną wizę do wielkiego kraju obrzydliwych imperialistów zza oceanu, potrzebne wam będą:

• dostęp do internetu (to już akurat macie)
• pieniądze (sporo)
• wolny czas (dużo)
• pieniądze
• zdjęcia w formie elektronicznej i papierowej (o ich idiotycznych wymiarach opowiem niżej)
• drukarka
• jeszcze trochę pieniędzy

 Na początku należy wnieść opłatę za wizę B-2 (to jest właśnie kategoria "turysta, nie terrorysta") w wysokości ok. 500 PLN od osoby (plus minus parę złotych, zależnie od kursu dolara) . Kwota ta jest bezzwrotna, więc lepiej się dobrze zastanowić nad wyjazdem, takie pieniądze na drzewach nie rosną. Przelew można wykonać elektronicznie w większości polskich banków (wystarczy, że z waszego konta można szastać pieniędzmi w tzw. systemie SOFORT, co łatwo sprawdzić).

Na tej stronie możecie, po wybraniu odpowiedniej kategorii wizowej, dokonać opłaty bezpośrednio ze swego konta. Koniecznie zachowajcie potwierdzenie przelewu  - najlepiej wydrukujcie je w czternastu kopiach i zapiszcie na każdym dostępnym pendrajwie - musicie podać jego numer przy wypełnianiu wniosku DS-160 (o tym kawałek niżej) oraz okazać podczas rozmowy z konsulem.

Gdy już większa część waszej opłaty wizowej została wykorzystana na dozbrajanie amerykańskiej armii i nowe fotele w Gabinecie Owalnym, możecie przystąpić do wypełniania mitycznego DS-160: formularza, który trafi w ręce konsula i po części zadecyduje, czy będziecie mogli w ogóle otrzymać upragniony świstek papieru wklejany do paszportu. Ale najpierw musicie udać się do fotografa i poprosić o zdjęcia do wizy. 

Koniecznie muszą być to własnie fotki wizowe! Nie dajcie sobie wcisnąć kitu, jeśli ktoś wam powie, że paszportowe będą takie same - owszem są podobne (czytaj: robione en face, bez okularów i ogólnie rzecz biorąc każdy wychodzi na takich jak stręczyciel czy inny morderca z kartoteki policyjnej), ale mają wymiary w jednostkach imperialnych (nikt nie wie, czemu ktokolwiek jeszcze w nich liczy), czyli dwa cale na dwa cale. Konkretne proporcje twarzy, długość podbródka, stopień widoczności uszu i inne dziwaczne duperelki potrzebne do zdjęcia biometrycznego znajdziecie pod tym adresem.

Świetnie - macie już zdjęcie, na którym prezentujecie się co najwyżej przyzwoicie (jeśli macie szczęście), musicie teraz wejść na tę stronę urzędu imigracyjnego i załadować je w widocznym miejscu, po czym przystąpić do wypełniania jakże uroczego, zawierającego masę zabawnych pytań wniosku. Pierwsze kilka stron to sprawa oczywista - zaznaczacie kraj pochodzenia, wklepujecie imiona (w alfabecie bez ogonków i z ogonkami) adres, numery PESEL i paszportu, imiona rodziców oraz masę innych standardowych danych spotykanych w większości papierzysk. Jednak potem zaczyna się zabawa - musicie podać konkretnie, kiedy przylatujecie do Stanów, na ile i w którym miejscu będziecie spędzać czas. Tu właśnie przychodzą po raz kolejny z pomocą pieniądze w dużej ilości, gdyż należałoby już wcześniej zarezerwować lot oraz hotel/motel/hostel/B&B lub dowolny inny przybytek, w którym zamierzacie przesypiać noce. Bez podania adresu miejsca tymczasowego pobytu nie ruszycie dalej z wypełnianiem wniosku, więc musicie wiedzieć, gdzie mniej więcej będziecie mieszkać! 

Co gorsza, należy też podać wasz kontakt w USA. Amerykanie nie przyjmują do wiadomości, że nikogo u nich nie znacie, zatem w większości wypadków należy znaleźć sobie adres, telefon i mail najbliższego konsulatu lub ambasady na amerykańskiej ziemi i w ten sposób obejść tę idiotyczną procedurę.

Ci, którzy mają krewnych na terenie Zamorskiego Imperium, niech się nie cieszą - czeka ich żmudne wklepywanie danych owych wujków, cioć i dalekich kuzynów, więc wcale nie mają się lepiej.

Po żmudnym klepaniu w klawisze przechodzicie do tzw. security questions. Mieszkańcy Stanów to najwyraźniej lud wyjątkowo ufny w ludzką uczciwość, gdyż następne kilka stron wniosku to klikanie "tak" lub "nie" (lepiej to drugie) w odpowiedzi na mniej lub bardziej makabryczne pytania typu "Czy kiedykolwiek kogoś zabiłeś?", "Czy parasz się handlem żywym towarem" tudzież "Czy zamierzasz dopuścić się szpiegostwa lub aktów terrorystycznych?". Mówię poważnie...

Gdzieś pomiędzy "Czy chcesz zastrzelić prezydenta" a "Czy planujesz dokonać oszustw finansowych" spytają was o to, czy macie jakąś groźną chorobę lub czy zamierzacie układać nielegalnie asfalt gdzieś w Minnesocie. Gdy już na wszystkie z tych jakże przyjemnych zagadek odpowiecie "nie, do jasnej cholery", jesteście u kresu wypełniania wniosku DS-160. Dorzucacie informację o tym, gdzie i czym się zajmujecie (ważne, by było to coś na dłuższy czas, byście mieli do czego wracać - wnioski wciąż uczących się lub pracujących na umowę, a także osób będących w związku małżeńskim są rozpatrywane pozytywnie w niemal 100%) potwierdzacie wcześniej załączone zdjęcie, składacie elektroniczny podpis i po strachu - najdurniejsza, najnudniejsza cześć starania się o wizę za wami. Pozostaje tylko zapisać wypełniony formularz na sześciu dyskach i wydrukować w stu egzemplarzach oraz, co najważniejsze, zanotować numer ID owego wniosku - będzie równie potrzebny co potwierdzenie przelewu.

źródło
Komentarz zbędny

Ostatnia formalność, która Was czeka, to umówienie spotkania z konsulem w ambasadzie w Warszawie lub Krakowie - zależy, gdzie wam bardziej po drodze (ba, krakus może nawet jechać do stolicy, jeśli ma akurat taką ułańską fantazję - przypisanie miejsca składania wniosków do miejsca zameldowania to mit). Musicie założyć sobie konto na tej stronie (niestety, nie można go powiązać z Facebookiem, nie oferują też żadnych fajnych gierek przeglądarkowych) i po zalogowaniu podać numer złożonego przelewu, numerek  wniosku DS-160, dane teleadresowe wraz z numerem paszportu, a na koniec wybrać pasujący Wam dzień i godzinę spotkania oraz wydrukować jego potwierdzenie (znów - co najmniej dwadzieścia kopii, dla pewności).

Do placówki dyplomatycznej bierzecie znane wam już potwierdzenie przelewu, wydruk konfirmujący wypełnienie DS-160, świstek papieru z datą spotkania, zrobione wcześniej zdjęcia oraz wszelkie niezbędne dokumenty z paszportem na czele. Z własnego doświadczenia powiem, ze takiego spotkania nie ma się co bać - panowie i panie, z którymi będziecie rozmawiać są mili, a specyfika ich pracy pozwala im zrozumieć nawet bełkotliwą angielszczyznę mieszaną z pijacką polszczyzną. Skoro czasem wydają wizy nawet ludziom w gumiakach, o fizjonomii neandertalczyka, Wy raczej nie macie się o co martwić. Pracownicy ambasady zadadzą wam kilka(naście) prostych pytań o cel wyjazdu, długość pobytu, Wy odpowiecie w miarę przyzwoitym angielskim i tyle - zostawiacie w ambasadzie wszystkie przyniesione papiery, łącznie z paszportem. Pozostanie Wam tylko oczekiwanie  mniej więcej trzy tygodnie na odbiór czerwonej książeczki z orzełkiem na okładce (wysyłka kurierem TNT), w której to powinniście znaleźć na jednej ze stron okropne zdjęcie, stempelek z Bielikiem Amerykańskim oraz kilka rzędów cyferek i literek, zwanych szumnie wizą. Możecie już się cieszyć...

Moja wiza sprzed 6 lat oraz wniosek Redhead o nową. Obyście lepiej wyszli na zdjęciach, ja wciąż się wstydzę.

No, nie do końca - o tym, czy wejdziecie na amerykańską ziemię decyduje ostatecznie funkcjonariusz Homeland Security, którego spotkacie na lotnisku (bądź w porcie, jeśli akurat zachciało wam się dostać do Ameryki w sposób oldschoolowy) podczas kontroli paszportowej. Pan/Pani w mundurze spojrzy Wam głęboko w oczy oceniając, czy zagrażacie narodowemu bezpieczeństwu, przeglądnie dla pewności listy terrorystów, przeskanuje kod umieszczony na wizie, puści wasze dane do kartotek CIA, które na pewno wykorzysta je kiedyś w niecny sposób i zależnie od tego, czy akurat ma dobry humor czy nie, poprosi, byście przeszli przez bramki lub też odeśle was do domu, nie podając nawet godzin najbliższych lotów do Polski.

źródło

Do agencji wywiadowczej trafi nawet wasz rozmiar buta oraz zapach perfum, którego używacie

Mam nadzieję, że ta przydługa notka okazała się dostatecznie pomocna. Pomimo mego widocznego narzekania, mogę szczerze taką wycieczkę polecić - sam kilka lat temu miałem okazję popracować dwa miesiące w Dystrykcie Kolumbia i zdążyłem złazić Waszyngton wzdłuż i wszerz (miejscami brzydszy niż Łódź, tak na marginesie), a teraz nie mogę się doczekać podróży do Wielkiego Jabłka już nie jako harująca jak wół tania siła robocza, a jako kapitalistyczny, rozrzutny turysta. Możecie być pewni, że po powrocie zdamy wraz z Redhead obszerną relację.

...a w zasadzie tym razem sam Luby ;)